Standardy ochrony małoletnich

Standardy ochrony małoletnich w Parafii pw. św. Mikołaja w Skwierzynie

Wstęp

W oparciu o inicjatywy i dyskusje międzynarodowe, raporty z badań na temat sytuacji dzieci w  Polsce  oraz coraz  wyraźniejsze  zaniepokojenie  opinii publicznej  postulat  opracowania ogólnopolskiej  strategii  ochrony  dzieci  przed  przemocą  w  naszym  kraju  docierał  do świadomości społecznej w latach 2016-2018 w kierunku opracowania i wdrożenia „Narodowej strategii walki z przemocą wobec dzieci”. We wnioskach różnych środowisk podkreślano, że potrzebne  są  działania  oparte  na  wiedzy,  empatii,  dobrej  diagnozie  i  skoordynowanym zarządzaniu. Uznawano, że obok zagrożeń, na jakie narażone są dzieci i przed którymi należy je chronić, należy skoncentrować uwagę na szukaniu takich form wspierania i ochrony dzieci oraz reagowania na przemoc, które nie tylko będą zabezpieczały je przed dalszą przemocą, lecz także stworzą warunki do świadomego ich udziału w budowaniu bezpiecznych środowisk, czyli wyrzeczenia się wszelkiej przemocy wobec słabszych. Strategia, jaka wyłaniała się z dyskusji, zmierzała do usystematyzowania działań na rzecz dzieci, rozproszonych w licznych aktach prawnych, w spójny program działań realizowanych wszędzie tam, gdzie przebywają dzieci, gdzie się uczą, doskonalą swoje umiejętności artystyczne i sportowe, gdzie otrzymują pomoc w rozwoju duchowym i religijnym.

Aby ta strategia mogła się stać obowiązującym prawem w społeczeństwie, którego wrażliwość  została  stępiona  podziałami  uniemożliwiającymi  wspólne  i  spójne  działania, potrzeba było szoku spowodowanego śmiercią Kamilka z Częstochowy. Jego gehenna działa się pośród niezdolności otoczenia do rozpoznania krzywdzenia i do adekwatnego reagowania na   nie.   To   jego   śmierć   przyspieszyła   niemal   jednomyślne   przyjęcie   jeszcze   przed październikowymi wyborami do Sejmu rozwiązań zawartych w tzw. Ustawie Kamilka. Ta ustawa zrodzona z odruchu solidarności ponad wszystkimi podziałami została bezzwłocznie przyjęta przez Kościół. Odpowiedź pasterzy, osób duchownych i kompetentnych świeckich od wielu lat zaangażowanych w ochronę dzieci oraz osób bezbronnych przed przemocą sprawiła, że  Kościół  jako  jedna  z  pierwszych  instytucji  postanowił  przyjąć  i  wdrożyć  w  swoich placówkach   standardy   ochrony   dzieci   przed   przemocą.   To   zaangażowanie   nie   jest przypadkowe. Przez nie Kościół realizuje misję powierzoną mu przez Pana, aby nie zginęło żadne z tych najmniejszych. W oparciu to tę ewangeliczną misję uznaje, że dobro dziecka jest najważniejsze. Ludzie Kościoła przyjmują nie tylko ustawową, lecz przede wszystkim moralną odpowiedzialność za ochronę i promowanie dobra wszystkich dzieci oraz zobowiązują się dołożyć wszelkich starań, aby zapewnić bezpieczne i przyjazne środowisko, w którym dzieci są szanowane i doceniane. Niedopuszczalne jest bowiem stosowanie przez kogokolwiek wobec dziecka przemocy w jakiejkolwiek formie. Wszyscy jesteśmy więc zobowiązani do uczenia się rozpoznawania tych, którzy potrzebują pomocy i wsparcia oraz bezzwłocznego podejmowania działań  w  przypadku  podejrzeń  lub  ujawnienia  okoliczności,  które  mogą  wskazywać,  że dziecku zagraża lub dzieje się krzywda. Kościół działa sprawnie i zgodnie z procedurami, aby zapewnić dzieciom skuteczną pomoc i wsparcie na jak najwcześniejszym etapie, przestrzegając praw dziecka wynikających z Konwencji o Prawach Dziecka. Powiedzenie: „Gdzie kończy się wiedza, zaczyna się przemoc” wyznacza cel standardów. Posiadając odpowiednią wiedzę i mając  świadomość  zagrożeń,  Kościół  może  w  odpowiedni  sposób  zapobiec  krzywdzie  i skutecznie ochronić przed nią dzieci oraz osoby bezbronne.

Specyfika środowiska parafialnego

Parafia,  jako  podstawowa komórka instytucjonalna Kościoła,  wyróżnia się specyficznymi obszarami działania. Odprawiane są w niej liczne nabożeństwa i uroczystości oraz sprawowane są sakramenty (Eucharystii, chrztu, I Komunii Świętej, bierzmowania, małżeństwa oraz pokuty i pojednania). W parafii żegnamy też naszych zmarłych. Odwiedziny chorych oraz wizyty duszpasterskie dają okazję do wglądu m.in. w sytuację rodzinną, materialną parafian, również w kontekście zauważenia krzywdy i przemocy, a co za tym idzie dają możliwość podjęcia odpowiednich kroków zapobiegawczych lub interwencji. W parafii funkcjonują różne grupy duszpasterskie, odbywają się zbiórki ministrantów, lektorów, próby scholi, wyjazdy parafialne z księdzem,  np. pielgrzymki, wyjazdy z ministrantami, scholą itp. Prowadzone są często kawiarenki parafialne,  świetlice.  Funkcjonują  kancelaria  parafialna  oraz  media  parafialne (strony www, gazetki, profile w mediach społecznościowych). Istnieje rada parafialna, a parafia dysponuje i zarządza własnymi finansami. Praktykowany jest też jasny podział hierarchiczny: proboszcz, wikariusze itd. Proboszcz zazwyczaj towarzyszy parafianom przez wiele lat ich rozwoju religijnego. Bywa, że parafianie uczestniczą w uroczystościach związanych z życiem osobistym  duszpasterzy,  np.  prymicje,  rocznice  itp.  Również  księża  zapraszani  są  przez parafian na uroczystości rodzinne. W parafii zatrudniane są osoby świeckie lub siostry zakonne jako   pracownicy   parafialni   lub   posługujący   jako   wolontariusze,   np.   szafarz,   prezes ministrantów,  ceremoniarz,  zakrystianin,  kościelny,  konserwator,  gospodyni,  grabarz  itp. Dodatkowo w parafii i przy parafii funkcjonują często osoby, które potrzebują pomocy i jej szukają,  np.  bezdomni  czy  więźniowie.  Czasem  też  parafia  użycza  lub  udostępniania pomieszczenia parafialne innym podmiotom zewnętrznym. To w parafii głównie toczy się życie sakramentalne wiernych, a życie rodzinne wokół celebracji roku liturgicznego. Rodzice w zaufaniu przyprowadzają swoje dzieci do parafii i oczekują, że będą tam one bezpieczne. Parafianie są osobami w różnym wieku, w różnej sytuacji rodzinnej, zawodowej, a duszpasterze oraz osoby pracujące na rzecz parafii mają nierzadko wgląd w ich potrzeby oraz możliwość zaradzenia im.

Z tego powodu standardy ochrony dzieci w obszarze parafialnym poszerzone zostały o ochronę  osób  dorosłych  i  nie  dotyczy  to  wyłącznie  osób  zależnych,  bezbronnych,  lecz wszystkich.  Mają  one  za  zadanie  chronić  przed  wszelkiego  rodzaju  nadużyciami,  przed krzywdą, przemocą, w tym przed wykorzystaniem seksualnym. Działają w obie strony – chronią zarówno parafian, jak i osoby duchowne, pracowników i wolontariuszy parafii. Ten szeroki zakres działalności oraz wielość osób zaangażowanych w życie parafialne, mogących mieć dostęp do dzieci i młodzieży oraz posiadających wgląd w prywatne życie parafian, zobowiązuje nas do szczegółowego opracowania zasad ochronnych.

Sama dynamika życia parafialnego zawiera w sobie specyficzne czynniki chroniące przed przemocą, takie jak: poczucie sacrum, permanentna formacja, społeczne zaufanie, poczucie przynależności i wzajemnej odpowiedzialności, relacje oparte na zasadach ewangelicznych, wspólnotowość,  w tym przynależność  młodzieży do  pozytywnej grupy rówieśniczej oraz publiczność  działań (większość  aktywności dzieje  się  na  oczach  innych),  w tym  nadzór rodziców.  Dodatkowo,  przy  okazji  np.  nagłych  wezwań  do  chorych  lub  podczas  wizyt duszpasterskich, istnieje możliwość dostrzeżenia specyficznych potrzeb parafian lub deficytów, w  tym  przemocy  w  obszarze  rodzinnym  i  podjęcia  odpowiedniej  interwencji.  Księża posługujący w  parafii  są  często  tymi osobami,  do  których  zwracają  się  o  pomoc osoby doświadczające jakiejkolwiek krzywdy, szukające wsparcia i zrozumienia.

Jednakże w specyficznej dynamice życia parafialnego obecne są również czynniki zagrażające, ułatwiające zaistnienie przemocy. Będą nimi np. społeczne zaufanie i autorytet, jakim cieszą się  księża,  w  tym  klerykalizm,  a  także  atmosfera  zależności  i  posłuszeństwa  hierarchii sprzyjająca zachowywaniu tajemnicy oraz brak nadzoru z zewnątrz. Wiedza duszpasterzy o życiu parafian, znajomość ich tajemnic, warunków materialnych, problemów i potrzeb oraz fizyczna obecność w ich przestrzeni prywatnej daje możliwość manipulacji i wykorzystania, stanowi poważny czynnik zagrożenia.  Niebezpieczne  jest  też nawiązywanie przez księży specyficznych relacji, polegających na wyróżnianiu wybranych parafian. Niedojrzałość księży czy zaangażowanych współpracowników, np. tzw. charyzmatycznych i autorytarnych liderów- celebrytów, zawsze będzie zagrożeniem. Ewentualny brak wiedzy i kompetencji spowiedników zawsze będą sprzyjały wystąpieniu nadużyć duchowych. Z wyżej wymienionych powodów zredagowane zostały poniższe standardy ochrony.

Objaśnienie terminów

Osoby, ich role i funkcje w Kościele

• duchowny – ochrzczony mężczyzna, który przyjął sakrament święceń;

• duchowieństwo, kler – (diakoni, księża, biskupi) – mężczyźni ochrzczeni, którzy przyjęli

święcenia w stopniu diakonatu, prezbiteratu lub biskupie;

• osoby konsekrowane – osoby, które w sposób szczególny poświęcają życie Bogu. Łączy je konsekracja, która wiąże się ze złożeniem Bogu ślubów czystości oraz najczęściej również ubóstwa i posłuszeństwa, choć zależy to od formy życia konsekrowanego. Należą do nich członkowie stowarzyszeń zakonnych oraz świeckie osoby konsekrowane;

• osoba świecka – członek Kościoła katolickiego bez święceń;

• biskup – biskup diecezjalny, ordynariusz ordynariatu i prałat Prałatury Personalnej Kościoła

łacińskiego oraz hierarcha Kościołów wschodnich;

• proboszcz – prezbiter mianowany przez biskupa diecezjalnego na urząd proboszcza lub administratora;

• personel kościelny – duchowny, osoba zakonna lub inna osoba zatrudniona przez Kościół na

podstawie umowy, podwykonawstwa, dobrowolnie lub nieodpłatnie;

• szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej – osoba wyznaczona do udzielania Komunii Świętej, niemająca święceń.

• wolontariusz – osoba, która na rzecz innych osób lub danej grupy społecznej, dobrowolnie i bezpłatnie świadczy pracę wykraczającą poza związki rodzinno-koleżeńsko-przyjacielskie. Określenie     „bezpłatna” nie     oznacza „bezinteresowna”, lecz „bez wynagrodzenia materialnego”.

• organizator wyjazdu – osoba/podmiot uprawniony do organizacji wyjazdu dzieci – parafie, wspólnoty  religijne,  szkoły  i  placówki,  przedsiębiorcy  podlegający  ustawie  o  usługach turystycznych, osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki nieposiadające osobowości prawnej.

Organizacja posługi Kościoła

• diecezja – diecezja, archidiecezja, ordynariat lub prałatura personalna Kościoła łacińskiego i eparchia Kościoła wschodniego.

•   parafia   –  określona   wspólnota  wiernych,   utworzona   na   sposób  stały  w   Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.

• duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo parafialne  – sytuacja, w której jedna osoba jest odpowiedzialna  za  dobro  drugiej  lub  za  wspólnotę wyznaniową.  Obejmuje  celebrowanie liturgii, zapewnienie porad i wsparcia duchowego, edukację, poradnictwo, opiekę medyczną i pomoc w potrzebie. Wszelka praca polegająca na nadzorze lub wychowaniu dzieci jest dziełem duszpasterskim.

• duszpasterstwo pozaparafialne – duszpasterstwa, wspólnoty, grupy gromadzące młodych ludzi (młodzież licealna, studenci, młodzi dorośli), w tym wolontariaty, wakacyjne spotkania młodych   (organizowane   przez   zakony,   zgromadzenia   zakonne,   wspólnoty),   festiwale młodzieżowe,   rekolekcje   wyjazdowe,   wspólnoty  różnych  stanów,   pielgrzymki  piesze, pielgrzymki autokarowe, środowiska harcerskie. To dzieła, które mogą działać przy parafiach, ale mają struktury pozaparafialne.

Dzieci, osoby bezradne i bezbronne

• dziecko – osoba poniżej 18. roku życia; z dzieckiem zrównana jest osoba po ukończeniu 18. roku życia trwale niezdolna do posługiwania się rozumem

• małoletni – w rozumieniu polskiego prawa cywilnego osoba, która nie ukończyła 18 lat

(wyjątkiem jest kobieta, która po ukończeniu 16 roku życia zawarła małżeństwo)

•  nieletni  –  w  rozumieniu  prawa  karnego  osoba,  która  w  momencie  popełnienia  czynu zabronionego nie ukończyła 17. roku życia.

• wiek bezwzględnej ochrony – wiek niższy niż wiek zgody. Czynność seksualna z osobą w wieku   ochronnym   jest   czynem  zabronionym   (wykorzystaniem  seksualnym),   a  osoba dopuszczająca się jej i lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzialności karnej. W Polsce obecnie wynosi 15 lat.

• dziecko wykorzystane seksualnie – każde dziecko w wieku bezwzględnej ochrony, jeśli osoba dojrzała seksualnie, czy to przez świadome działanie, czy też przez zaniedbywanie swoich społecznych obowiązków lub obowiązków wynikających ze specyficznej odpowiedzialności za dziecko, dopuszcza się zaangażowania dziecka w jakąkolwiek aktywność natury seksualnej, której intencją jest zaspokojenie osoby dorosłej (Standing Committee on Sexually Abused Children).

• opiekun – osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do reprezentacji dziecka oraz posiadająca władzę prawną do dbania o interesy osobiste i majątkowe innej osoby (rodzic, rodzic zastępczy lub osoba uprawniona przez rodzica).

• zgoda opiekuna – zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica zastępczego lub opiekuna tymczasowego. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny (orzeczenie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców).

• osoba dorosła bezbronna zgodnie z art. 1 ust. 2 b) Vos estis lux mundi – każda osoba znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu fizycznym lub psychicznym albo pozbawiona wolności  osobistej,  która  w  rzeczywistości,  nawet  sporadycznie,  ogranicza  ich  zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się przestępstwu w inny sposób.

Różne formy przemocy

• uwikłanie – każda relacja, w której ktoś doświadcza strachu, lęku, poczucia winy, poczucia krzywdy, frustracji, poniżenia, zniewolenia, zależności, dominacji, niemożności bycia sobą, nieszczerości,  braku  autentyczności,  przemocy  emocjonalnej,  fizycznej,  seksualnej  czy ekonomicznej.

• nadużycie  –  postępowanie  lub czyn  niezgodny z przyjętymi  normami postępowania,  a nadużywać oznacza użyć ponad miarę oraz wykorzystać coś w niewłaściwy sposób lub w nadmiernym stopniu (Słownik Języka Polskiego).

• nadużycie władzy – nadużycie stanowiska, funkcji lub obowiązku w celu wykorzystania innej osoby. Może przybierać różne formy i obejmować sytuacje, w których dana osoba ma władzę nad inną osobą na mocy swojego związku (np. pracodawca i pracownik, nauczyciel i uczeń, trener i sportowiec, rodzic lub opiekun i dziecko, duchowny/osoba zakonna i parafianin) i wykorzystuje tę władzę na swoją korzyść.

•  przemoc  duchowa  – odwoływanie  się  do  przekonań religijnych  i wiary osoby w  celu wyrządzenia jej szkody. Może mieć negatywny wpływ na duchowość osoby poszkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej osoba posiadająca duchowy autorytet i zaufanie w Kościele.

• przemoc domowa – jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w szczególności narażające na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, naruszające godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym wolność seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą (art. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).

• zaniedbanie (wobec osoby dorosłej) – niezapewnienie przez opiekuna środków nie-zbędnych do życia osobie, którą się opiekuje.

•  przemoc  wobec  osób  starszych  –  pojedyncze  lub  powtarzające  się  działanie  lub  brak odpowiedniego działania, mające miejsce w jakimkolwiek związku, w którym oczekuje się zaufania, które powoduje krzywdę lub cierpienie starszej osoby.

• przemoc emocjonalna (dorośli) – powszechna forma przemocy mająca miejsce w bliskich związkach. Przemoc emocjonalna jest definiowana jako molestowanie, które ma miejsce, gdy dana osoba jest poddawana zachowaniom lub działaniom mającym na celu jej kontrolowanie, z zamiarem wyrządzenia jej krzywdy emocjonalnej lub strachu, poprzez manipulację, izolację lub zastraszanie.

• bullying – znęcanie, zastraszanie, prześladowanie werbalne, społeczne, a także fizyczne.

• gaslighting – przemoc psychiczna polegająca na manipulowania drugą osobą w taki sposób, że  ofiara  przemocy  z  czasem  przestaje  ufać  swoim  osądom,  staje  się  zdezorientowana, zalękniona i traci zaufanie do swojej pamięci czy percepcji. Jeśli manipulacja jest stosowana stale i metodycznie, może w końcu doprowadzić do tego, że ofiara zacznie kwestionować swoje zdrowie psychiczne. W ten sposób manipulator przejmuje nad nią całkowitą kontrolę.

• grooming (wobec dorosłego) – zachowania mające na celu izolację osoby, uczynienie jej zależną, skłonną do zaufania i bardziej podatną na agresywne zachowanie.

• seksizm – uprzedzenie lub dyskryminacja ze względu na płeć.

•  seksualizacja  –  proces,  w  wyniku  którego  wartościowanie  drugiej  osoby  oraz  siebie samego/siebie samej dokonywane jest przez      pryzmat atrakcyjności seksualnej, uprzedmiotowienie   osoby  pod  względem  seksualnym  lub   narzucanie   seksualności  w niewłaściwy sposób (wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego).

• cyberprzemoc – wszelka przemoc z użyciem technologii informacyjnych i komunikacyjnych – komunikatorów, czatów, stron internetowych, mediów społecznościowych, blogów, SMS-ów, MMS-ów. Może mieć formę wulgarnych wiadomości, obraźliwych komentarzy (hejt, trolling), rozpowszechniania  zdjęć  ukazujących  dziecko   w  niekorzystnym  świetle,   zastraszania, śledzenia (cyberstalking), ujawniania tajemnic (outing) itp.

Wsparcie

• Niebieska Linia – https://www.niebieskalinia.info/

• procedura „Niebieskie Karty” – jest narzędziem, którego głównym celem jest zapewnienie bezpieczeństwa     osobie     doznającej przemocy domowej, obejmuje też współpracę przedstawicieli  różnych  instytucji  i  podmiotów,  które  są  zobowiązane  do  reagowania  w przypadku uzyskania informacji o wystąpieniu przemocy domowej.

Przestępstwa motywowane seksualnie

•      przestępstwo  kanoniczne wykorzystywania seksualnego  –  może być popełnione przez duchownego,   członka   instytutu   życia   konsekrowanego   lub   stowarzyszenia   życia apostolskiego bądź wiernego, który w Kościele posiada jakąś godność albo pełni urząd lub funkcję.

Polega na:

•      wykonaniu czynności seksualnej z i wobec osób małoletnich, tych które na stałe używają rozumu tylko w ograniczonym zakresie i tych, którym prawo przyznaje taką ochronę (kan.1398 § 1, 1° KPK),

•      uwodzeniu albo nakłanianiu małoletniego albo osoby, która na stałe używa rozumu tylko w ograniczonym  zakresie,  albo  osoby,  której  prawo  przyznaje  taką  samą  ochronę,  do ukazywania się w sposób pornograficzny lub do uczestniczenia w rzeczywistych bądź symulowanych przedstawieniach pornograficznych (kan. 1398 § 1, 2° KPK),

•      nabywaniu,  przechowywaniu,  prezentowaniu  lub  rozpowszechnianiu,  wbrew  dobrym obyczajom,     w      jakikolwiek     sposób     i     przy     użyciu jakiegokolwiek narzędzia, pornograficznych wizerunków małoletnich lub osób które na stałe używają rozumu tylko w ograniczonym zakresie (kan. 1398 § 1, 3° KPK),

•      wykonywaniu czynności przeciwko VI przykazaniu Dekalogu z zastosowaniem przemocy, gróźb  lub  przez  nadużycie  swojej  władzy  albo  polegającej  na  zmuszaniu  kogoś  do wykonywania czynności seksualnych lub poddawania się takim czynnościom (kan. 1395 §3 KPK).

•      przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 197-205 k.k.) – zgwałcenie (art.  197),  wykorzystanie  seksualne  osoby  bezradnej  lub  niepoczytalnej  (art.  198), seksualne wykorzystanie zależności (art. 199), seksualne wykorzystanie dziecka (art. 200), uwodzenie dziecka poniżej lat 15 z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej (art. 200a), propagowanie pedofilii (art. 200b), kazirodztwo (art. 201), pornografia (art. 202), zmuszanie do prostytucji (art. 203), czerpanie zysku z cudzego nierządu (art. 204).

Rejestr  Sprawców  Przestępstw  na  Tle  Seksualnym  –  rejestr  obywateli  polskich,  którzy dopuścili się przestępstwa z pobudek seksualnych. Składa się z Rejestru publicznego i Rejestru z dostępem ograniczonym; www.rps.ms.gov.pl/pl

Osoby dramatu

• osoba pokrzywdzona – osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 § 1 k.p.k.).

• osoby pokrzywdzone przemocą w rodzinie – osoby najbliższe, inne osoby pozostające w stałym lub przemijającym stosunku zależności od osoby stosującej przemoc (art. 115 § 11 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).

•  skarżący  –  każda  osoba  składająca  skargę  zawierającą  zarzut,  podejrzenie,  obawę  lub zgłoszenie naruszenia prawa.
• podejrzany – osoba, wobec której istnieją podejrzenia popełnienia przestępstwa, ale nie postawiono jeszcze zarzutów.

• oskarżony – osoba, której postawiono zarzuty karne.

• przestępca seksualny – osoba, która przyznała się do wykorzystania seksualnego lub której odpowiedzialność za wykorzystanie została orzeczona przez właściwy sąd i/lub procedurę kościelną.

Zespół ds. prewencji i jego praca

• osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – osoba wyznaczona przez przełożonego danego dzieła duszpasterskiego, danej grupy parafialnej, np. ministrantów, sprawująca nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci.

• osoba zaufana – osoba wyznaczona przez przełożonego danego dzieła duszpasterskiego, ciesząca  się  zaufaniem  i  odpowiednio  przygotowana,  odpowiedzialna  za  przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach dotyczących przemocy.

• osoba odpowiedzialna za interwencję – zarządca placówki (proboszcz) odpowiedzialny zapodejmowanie interwencji w przypadku zaistnienia przemocy.

• kompetencje miękkie – umiejętności psychospołeczne, np. komunikatywność, asertywność.

• konflikt  interesów – sytuacja (postrzegana lub rzeczywista), w której powstaje konflikt pomiędzy obowiązkami służbowymi danej osoby a jej prywatnymi interesami, który może mieć wpływ   na   wykonywanie   tych   obowiązków.   Taki   konflikt   zazwyczaj   wiąże   się   z przeciwstawnymi zasadami lub niezgodnymi życzeniami lub potrzebami i może wystąpić, gdy osoba pełni wiele ról.

• lojalność środowiskowa – silna lojalność wobec danego środowiska, grupy ludzi, wspólnoty, instytucji,  przełożonego  itp.,  która  może  przyjmować  formy pozytywne,  np.  dochowanie tajemnicy, lub negatywne, np. niereagowanie bądź zaprzeczanie przemocy.

•  dane  osobowe  –  wszelkie  informacje  dotyczące  zidentyfikowanej  lub  możliwej  do zidentyfikowania  żyjącej osoby  fizycznej,  a  także  poszczególne  informacje,  które w  po- łączeniu ze sobą mogą prowadzić do zidentyfikowania tożsamości danej osoby.

• Przykładowe dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, adres e-mail z imieniem i nazwiskiem, numer dowodu tożsamości, dane o lokalizacji, adres IP, dane przechowywane przez szpital lub lekarza, które mogą jednoznacznie wskazywać tożsamość danej osoby.

• wniosek o wgląd w sytuację rodziny – pismo może zostać złożone przez każdą osobę fizyczną i prawną, która chce, aby sąd zbadał aktualną sytuację rodzinną. Wniosek nie podlega żadnej opłacie sądowej, może być złożony w każdej chwili i w przypadku jego odrzucenia przez sąd nie rodzi żadnych negatywnych konsekwencji wobec wnioskodawcy.

Formy przemocy wobec dziecka

• przemoc wobec dzieci – wszelkie formy złego traktowania fizycznego i/lub emocjonalnego,

wykorzystywania     seksualnego,     zaniedbania     lub      niedbałego traktowania,      wyzysku komercyjnego  lub  innego,  skutkujące  rzeczywistą  lub  potencjalną  szkodą  dla  zdrowia, przetrwania, rozwoju lub godności dziecka w kontekście relacji odpowiedzialności, zaufania lub  siły.  Dzieli  się  powszechnie  na  pięć  podtypów:  przemoc  fizyczna,  znęcanie  się emocjonalne/psychiczne, zaniedbanie, narażenie na przemoc w rodzinie, wykorzystywanie seksualne. W kontekście Kościoła katolickiego ważne jest także uznanie przemocy duchowej za dodatkowy podtyp przemocy.

• przemoc fizyczna to przemoc, w wyniku której dziecko doznaje fizycznej krzywdy lub jest nią  potencjalnie  zagrożone.  Krzywda  ta  następuje  w  wyniku  działania  bądź  zaniechania działania ze strony rodzica lub innej osoby odpowiedzialnej za dziecko, lub której dziecko ufa, bądź która ma  nad  nim władzę.  Przemoc fizyczna wobec dziecka  może  być czynnością powtarzalną lub jednorazową.

• przemoc psychiczna  i emocjonalna to  przewlekła,  szkodliwa  interakcja wobec dziecka, obejmująca zarówno  działania,  jak  i zaniechania.  Zaliczamy do  niej  m.in.  niedostępność emocjonalną, zaniedbywanie emocjonalne, relację z dzieckiem opartą na wrogości, obwinianiu, oczernianiu,  odrzucaniu,  nieodpowiednie  rozwojowo  lub  niekonsekwentne  interakcje  z dzieckiem,   niedostrzeganie   lub   nieuznawanie   indywidualności  dziecka   i   jego   granic psychicznych.

• zaniedbywanie dziecka to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie jego podstawowych potrzeb   fizycznych/psychicznych i/lub nierespektowanie jego podstawowych   praw, powodujące zaburzenia jego zdrowia i/lub trudności w rozwoju. Do zaniedbywania dochodzi w relacji dziecka z osobą, która jest zobowiązana do opieki, wychowania, troski i ochrony dziecka.

• narażenie na przemoc w rodzinie – forma psychicznego znęcania się nad dzieckiem, w której dziecko jest obecne – słyszy lub widzi – gdy inny członek rodziny doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej lub seksualnej albo widzi szkody wyrządzone osobom lub mieniu w wyniku agresywnego zachowania członka rodziny.

• wykorzystywanie seksualne dziecka – wykorzystanie seksualne dziecka to włączanie dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono w stanie w pełni zrozumieć i udzielić na nią świadomej zgody i/lub na którą nie jest dojrzałe rozwojowo i nie może zgodzić się w ważny prawnie sposób i/lub która jest niezgodna z normami prawnymi lub obyczajowymi danego społeczeństwa.  Z  wykorzystaniem  seksualnym  mamy  do  czynienia,  gdy taka  aktywność wystąpi między dzieckiem a dorosłym lub dzieckiem a innym dzieckiem, jeśli te osoby ze względu na wiek bądź stopień rozwoju pozostają w relacji opieki, zależności, władzy. Celem takiej  aktywności  jest  zaspokojenie  potrzeb  innej  osoby  (World  Health  Organization). Obejmuje  zachowania  z  kontaktem  fizycznym  (w  tym  penetracyjne)  oraz  bez  kontaktu fizycznego,  może  wtedy  przybrać  formę  seksualizacji,  robienia  zdjęć  lub  filmów  wideo przedstawiających  dzieci  o  charakterze  jednoznacznie  seksualnym,  zmuszania  dzieci  do oglądania  czynności  seksualnych  lub  wzięcia  w  nich  udziału  lub  zmuszania  dzieci  do uprawiania seksu lub angażowania się w czynności seksualne z innymi dziećmi lub dorosłymi. Obejmuje również wyzyskiwanie seksualne dzieci, czyli czerpanie zysku np. z pornografii z udziałem dzieci lub prostytucji dziecięcej.

• grooming (wobec dziecka) – zachowania, których celem jest przygotowanie dziecka do wykorzystywania seksualnego. Obejmuje nawiązanie szczególnej relacji z dzieckiem, często również warunkowanie rodziców i innych dorosłych oraz osłabienie ich czujności, aby myśleli, że relacja z dzieckiem jest normalna i pozytywna.

• przemoc rówieśnicza (agresja rówieśnicza, bullying) – występuje, gdy dziecko doświadcza różnych  form przemocy ze  strony rówieśników,  bezpośrednio  lub  z  użyciem technologii komunikacyjnych. Ma miejsce wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza od sprawcy bądź grupy sprawców. Obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kradzież, niszczenie przedmiotów) oraz elektroniczną (złośliwy SMS lub e-mail, wpis w mediach społecznościowych, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę), a także przemoc podczas randki ze strony chłopaka/dziewczyny.

STANDARD 1

Stworzenie i zachowanie bezpiecznego środowiska w parafii

W parafii  pw.  św.  Mikołaja  w  Skwierzynie  został opracowany  i  wprowadzony w  życie wewnętrzny dokument, w którym zawarta jest polityka ochrony przebywających tam dzieci i osób  dorosłych  zgodnie  z  obowiązującymi  standardami  wyznaczonymi  zarówno  przez dokumenty państwowe (Ustawę o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz innych ustaw  z  dn.  28  lipca  2023  r.  –  tzw  „Ustawa  Kamilka”),  jak  i  wskazania  wynikające  z Wytycznych Kościoła katolickiego w Polsce.

W przygotowaniu  wewnętrznego  dokumentu  uczestniczą zaangażowani świeccy,  a także      dzieci.      W      parafii      działa      Zespół      ds.      prewencji                 (patrz.:    Standard            2).

Polityka  ochrony  dotyczy  szczegółowych  zasad  bezpieczeństwa   i  sposobów  ochrony przebywających tam dzieci i bezbronnych dorosłych, czyli:

a) rekrutacji personelu i osób zaangażowanych duszpastersko w parafii;

b) bezpiecznych relacji pomiędzy dorosłymi zatrudnionymi i pomagającymi duszpastersko w parafii a dziećmi i bezbronnymi dorosłymi;

c) bezpiecznych relacji pomiędzy rówieśnikami;

d) bezpiecznego korzystania z Internetu i mediów elektronicznych;

e) zasady ochrony wizerunku i danych osobowych;

f) sposobu reagowania w parafii na przypadki podejrzenia, że dziecko doświadcza przemocy

fizycznej, psychicznej czy seksualnej i zasad prowadzenia rejestru interwencji (Załącznik 3);

g) pomocy osobom pokrzywdzonym.

Standardy ochrony są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości (na stronie internetowej oraz wywieszone np. w gablocie parafialnej).

STANDARD 2

Weryfikacja, delegowanie i edukacja duchownych, osób konsekrowanych i świeckich

pracujących z dziećmi i z osobami bezbronnymi w parafii

1. Obowiązki proboszcza

Do obowiązków proboszcza należy wdrażanie w życie standardów ochrony przed przemocą. Za niezastosowanie się do standardów odpowiedzialność personalnie ponosi proboszcz parafii, również wobec prawa.

O każdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi w obszarze związanym  z  wychowaniem,  edukacją,  wypoczynkiem,  leczeniem,  świadczeniem  porad psychologicznych,   rozwojem   duchowym,   uprawianiem   sportu   lub   realizacją   innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz uzyskuje dane z Rejestru Sprawców      Przestępstw      na      Tle      Seksualnym                           (https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i- ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/).

Dodatkowo, przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby do działalności  (np.  wolontariackiej)  związanej  z  wychowaniem,  edukacją,  wypoczynkiem, świadczeniem  porad  psychologicznych,  rozwojem  duchowym,  uprawianiem  sportu  lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi proboszcz ma obowiązek uzyskania od tej osoby informacji z Krajowego Rejestru Karnego w zakresie przestępstw
określonych  w  rozdz.  XIX  k.k.  (przestępstwa  przeciwko  życiu  i  zdrowiu)  i  XXV  k.k. (przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajowości) oraz w zakresie art. 189a k.k. (handel ludźmi), art. 207 k.k. (znęcanie się nad osobą najbliższą lub pozostającą w stosunku zależności)          oraz                               przestępstw                         z        ustawy        o        przeciwdziałaniu narkomanii.

Jeśli   parafia   zatrudnia   firmy   z   zewnątrz   lub   udostępnia   pomieszczenia   podmiotom zewnętrznym, a ich działalność nie obejmuje kontaktu z dziećmi jw., należy po pierwsze: zadbać o to, aby dzieci faktycznie nie przebywały same w obecności osób z zewnątrz, po drugie wskazane jest, aby osoby te lub zarządcę podmiotu zewnętrznego zapoznać z standardami ochrony dzieci i przyjąć od nich oświadczenie.

Powyższe oświadczenie powinny podpisać  –  po  zapoznaniu  się ze standardami  – również osoby pracujące w parafii, których działalność nie obejmuje kontaktu z dziećmi. Proboszcz parafii powołuje Zespół ds. prewencji. W jego skład wchodzą: osoba odpowiedzialna za  standardy  ochrony  dzieci,  osoba  zaufana  oraz  osoba  odpowiedzialna  za  interwencję. Osoba odpowiedzialna za standardy troszczy się o to, aby standardy były w parafii znane, wdrażane i przestrzegane. Każda odrębna grupa parafialna, np. ministranci, może wyznaczyć własną taką osobę.

Osoba zaufana powołana  jest  do  przyjmowania  zgłoszeń w przypadku  naruszenia standardów lub zaistnienia incydentów przemocy.  Musi to  być osoba faktycznie budząca zaufanie,   odpowiednio   przygotowana   oraz   posiadająca   tzw.   kompetencje   miękkie, predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi. Nie może ona na własną rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Współpracuje ściśle z osobą odpowiedzialną za interwencję. Osoby te zobowiązane są do zachowania poufności.

Z zasady osobą odpowiedzialną za interwencję w przypadku podejrzenia lub zaistnienia przemocy jest zarządca placówki, czyli w tym wypadku proboszcz parafii, może on jednak delegować do tego zadania kompetentną osobę.

Osoby powyższe tworzą wraz z proboszczem Zespół ds. prewencji i ściśle z sobą współpracują. Wskazane jest, aby były to świeckie osoby cieszące się zaufaniem, odpowiednio przeszkolone i kompetentne (patrz: Standard 8), które będą wiedziały, jakie działania w danej sytuacji są stosowne i konieczne. Nie mogą to być osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub w konflikcie interesów.

W sytuacji, gdy nie ma możliwości powołania całego zespołu, należy powołać przy- najmniej jedną osobę, która będzie łączyła powyższe funkcje. Zespół ten współpracuje również z      osobami      odpowiedzialnymi      w        diecezji/zgromadzeniu                    za     prewencję                               oraz z delegatką/delegatem ds. ochrony dzieci i młodzieży. Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy musi być dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną aktywność (zazwyczaj osoba zaufana oraz/lub osoba   odpowiedzialna   za   interwencję),   ale   za   bezpieczne   przechowywanie   notatek odpowiedzialny jest proboszcz. Rejestr prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych. Notatką taką posługujemy się w działaniach interwencyjnych (np. przy zgłoszeniu do prokuratury).

2. Obowiązki duszpasterzy dzieci

Duszpasterze dzieci powinni:

a) czuwać nad własną dojrzałością emocjonalną, psychiczną, duchową;

b)  starać  się  o  dobór  żywo  wierzących,  rzetelnych,  zweryfikowanych  i  odpowiednio przeszkolonych osób do pełnienia funkcji animatorów, wychowawców itd.;

c) wspierać dzieci w ich rozwoju ku dojrzałości;

d)      dbać      o       respektowanie      zasad      kultury      (wobec      dzieci i  między nimi);

e) czuwać nad równym traktowaniem wszystkich dzieci, z uwzględnieniem ich szczególnych potrzeb i osobistych uwarunkowań;

f) dbać o przestrzeganie prawa do nienaruszalności cielesnej i prywatności;

g) organizować działania duszpasterskie w miejscach bezpiecznych;

h) utrzymywać możliwie żywy i transparentny kontakt z rodzicami dzieci;

i) dbać o przestrzeganie zasad prywatności i ochrony wizerunku oraz danych osobowych dzieci.

STANDARD 3

Sposób reagowania na oskarżenia lub niewłaściwe zachowania

W przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest osoba dorosła lub dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania lub/oraz do delegata właściwej instytucji kościelnej. Należy mieć na uwadze zwłaszcza art. 240 § 1 k.k., w myśl którego niezawiadomienie organów ścigania o przestępstwach, o których w art. 197 § 3-5, art. 198, art. 200 k.k. stanowi przestępstwo podlegające karze pozbawienia wolności do lat 3. Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich zatrudnionych w parafii bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od tego, czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę i jeśli zajdzie taka potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją z pracy duszpasterskiej.

Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić jego rodziców i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania. Jeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie nawzajem, należy niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

Osoba  odpowiedzialna  za  przyjmowanie  zgłoszeń  współpracuje  z  proboszczem  i delegatem diecezjalnym i/lub zakonnym. (tylko w sytuacji duchownych, osób zakonnych oraz osób świeckich pełniących urzędy kościelne).

Każda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana poważnie, gdyż jest działaniem prewencyjnym.

Jeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę duszpasterską w parafii dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, powinien zastosować się do art. 304 k.p.k. w którym prawodawca stanowi, że każdy, kto dowie się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję.

STANDARD 4

Zapewnienie opieki i wsparcia, które zgłaszają krzywdę

Każda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna zostać przyjęta z szacunkiem  i  uważnie  wysłuchana.  Osoba,  która  zgłasza  krzywdę  powinna  otrzymać informację o możliwych formach pomocy, z której może skorzystać na terenie parafii lub poza nią.

W sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest duchownym lub inną osobą za- angażowaną  w  parafii,  należy  jak  najszybciej  zapewnić  jej  bezpieczeństwo  (np.  przez niedopuszczanie do niej osoby wskazanej lub podejrzanej o krzywdę). Następnie należy jej udzielić pomocy, jakiej potrzebuje. Osoby te nie powinny być obarczane kosztami udzielanej im pomocy.

Troska duszpasterska wobec osoby zgłaszającej krzywdę i jej bliskich polega przede wszystkim na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem i zaufania do Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu z diecezjalnym duszpasterzem ds. pomocy duchowej osobom skrzywdzonym.

Jeśli osoba zgłaszająca krzywdę należy do  jakiejś grupy parafialnej,  również  inni uczestnicy tej grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i ewentualnie psychologiczną. Jeśli osobą, której może dotyczyć krzywda jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również jego rodzina.

Parafianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co się wydarzyło, oraz otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę ochrony dobrego imienia osoby skrzywdzonej.

Jeśli   zgłoszenie   dotyczy   przestępstwa   określonego   w   prawie   karnym   i/lub kanonicznym, osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami zawartymi w Wytycznych KEP.

Jeśli  zgłoszenie  dotyczy  innej  krzywdy  czy  niewłaściwego  zachowania,  osoba zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych         w sprawie krokach.

Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności, ale osoby zgłaszającej krzywdę nie wolno zobowiązywać do zachowania tajemnicy.

STANDARD 5

Sposób postępowania ze skazanymi, oskarżonymi i podejrzanymi o wykorzystanie

seksualne i przemoc

Do parafii mogą należeć osoby, które są oskarżone o różne przestępstwa bądź mają wyrok w zawieszeniu, lub też wróciły do środowiska po odbytym wyroku. Nie powinny one pracować z dziećmi, natomiast powinny zostać objęte pomocą duszpasterską.

W sytuacji, gdy podejrzanym lub oskarżonym jest dziecko, należy współpracować z jego  rodzicami  lub  opiekunami  prawnymi  w  takim  zakresie,  w  jakim  jest  to  możliwe  i potrzebne. Ich również dobrze jest otoczyć opieką duszpasterską.

W sytuacji, gdy osobą skazaną, podejrzaną lub oskarżoną jest duchowny lub osoba konsekrowana,  należy  zastosować  się  do  wskazań  uzyskanych  od  biskupa  miejsca  lub przełożonych.  W  sytuacji,  gdy  podejrzenie  lub  oskarżenie  dotyczy  proboszcza,  osoba odpowiedzialna w parafii za interwencję zgłasza sprawę bezpośrednio do diecezjalnego lub zakonnego delegata ds. ochrony dzieci i młodzieży. Wobec takiej osoby powzięte zostają kroki przewidziane przez prawo kanoniczne.

Gdy  osobą  podejrzaną  lub  oskarżoną  jest  świecki  pracownik  lub  wolontariusz parafialny, należy odsunąć taką osobę od podejmowanej pracy związanej z kontaktem z dziećmi na czas wyjaśnienia sprawy lub do czasu decyzji prokuratury oraz objąć ją stosowną opieką (psychologiczną, duszpasterską).

W procesie wyjaśniania sprawy oraz w podawaniu informacji należy również zadbać o zachowanie ochrony dobrego imienia domniemanego sprawcy.

W przypadku zaistnienia fałszywego oskarżenia, jeśli zarzuty nie zostaną potwierdzone, a oskarżenie znane było osobom postronnym, należy przekazać im informację o niewinności oskarżonego w formie komunikatu biskupa miejsca.

STANDARD 6
Zasady chroniące w obszarze parafialnym

1. Zasady chroniące dotyczące dzieci

Dziecko, rozwijając się, konstytuuje siebie jako osobę. Potrzebuje do tego opieki, troski, serdeczności, kształcenia i wychowania. Dzieje się to w rodzinie, ale również poprzez relacje z autorytetami     oraz      wartościami     przekazywanymi      w      środowisku      rówieśniczym i wychowawczym.  Wszelkie  oddziaływanie  wychowawcze  zawsze  musi  się  dokonywać  z poszanowaniem  woli  rodziców  bądź  prawnych  opiekunów.  Wprawdzie  niemożliwe  jest stworzenie wyczerpującej listy zachowań niepożądanych, ani też wskazanie precyzyjnych granic  wszystkich  zachowań,  należy  jednak  kierować się  poniższymi wskazówkami oraz roztropnością i wrażliwością ewangeliczną. Zasady te dotyczą nie tylko relacji dorosły – dziecko, ale również relacji pomiędzy dziećmi.

1.1. Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim

Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii powinny być organizowane w miejscach oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.

Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych. Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono odbywać w sekrecie (zalecane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w warunkach odizolowanych. Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np. przeszklone lub uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz, obecność innych osób w  bezpośrednim  pobliżu,  powiadomienie  innych osób o  spotkaniu  itp.).  Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać. Spotkania takie nie   powinny   odbywać   się   w   późnych   godzinach   wieczornych   (po   godz.   22.00). Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez opieki rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć duszpasterzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem posługi lub formacją.

Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie  nie  mogą  pozostawać  pod  wpływem alkoholu  lub substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich w obecności dzieci.

Jeśli  spotkania  formacyjne,  np.  przygotowanie  do  bierzmowania,  odbywają  się  w domach   wybranych   rodzin,   również   muszą   być   przeprowadzane   w   grupie,   nigdy indywidualnie.  Zakazuje  się  przewożenia  dzieci  prywatnymi  samochodami,  zwłaszcza  w pojedynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.

•      Niestosowne  jest  skracanie  dystansu  przez  przechodzenie  na  „ty”  osoby  dorosłej  z dzieckiem.
W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim wymaga tego konkretny problem.

•      W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy wykazać się

delikatnością  i roztropnie  rozeznać,  czy takiej  rozmowy nie  powinien przeprowadzić specjalista.

•      W obecności dzieci nie wolno  wypowiadać treści i żartów o  podtekście seksualnym.

Zabronione      jest      prezentowanie      dzieciom      treści bscenicznych, erotycznych, pornograficznych  lub  mających  podtekst  seksualny,   zawierających  sceny  brutalnej przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i wrażliwości odbiorców w jakikolwiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.

•      Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej jak: poniżanie, upokarzanie,  ośmieszanie,  dokuczanie,  szykanowane,  znęcanie  się  itp.,  zarówno  w bezpośrednich kontaktach, jak i za pośrednictwem mediów społecznościowych.

•      Niedopuszczalne  są  wszelkiego  rodzaju  nadużycia  duchowe  (w  obszarze  spowiedzi, poradnictwa itp.).

•      Każdy   przypadek   przemocy   fizycznej,   psychicznej  (emocjonalnej)   czy  seksualnej pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony opiekunów.

•      Nie  wolno  dotykać  dzieci  wbrew  ich  woli  ani  w  sposób  nieadekwatny  do  relacji duszpasterskich lub wychowawczych.

Zachowania niedozwolone:

•      wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;

•      dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub odzież);

•      pocałunki;

•      mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;

•      klepanie po pośladkach, udach, kolanach, głowie;

•      łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;

•      masaże;

•      sadzanie na kolanach;

•      kładzenie się lub spanie obok;

•      ocieranie się;

•      seksualizacja i seksizm;

•      różne formy poniżania oraz mobbing;

•      używanie wulgaryzmów.

Zachowania właściwe w naszym kręgu kulturowym:
•      uścisk dłoni lub delikatne objęcie, przytulenie, pocałunki w policzek;

•      delikatne   poklepanie   po  ramionach   lub  plecach   jako   wyraz   akceptacji  wsparcia, pocieszenia;

•      dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskości;

•      trzymanie się za ręce w czasie np. zabawy lub dla uspokojenia wzburzenia emocjonalnego;

•      trzymanie za ręce dzieci w czasie spaceru;

•      siadanie w pobliżu małych dzieci;

•      podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia;

•      przytulanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i najlepiej w ich obecności;

•      dzieciom nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno upubliczniać zdjęć, filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich rodziców lub opiekunów prawnych, z wyjątkiem zdjęć dużych grup w miejscach publicznych w związku z informowaniem o wydarzeniach;

•      zabrania     się     częstowania     dzieci     tytoniem,     alkoholem     i        innymi        substancjami psychoaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno również tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.

Zasady ochrony dotyczące wyjazdów

Zachęca się do pełnej transparentności w organizowaniu spotkań z dziećmi.

Na początku roku

formacyjnego w parafii należy:

•      zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem prowadzonych spotkań;

•      zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział w spotkaniach;

•      ustalić zasady odbioru dzieci;

•      ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi;

•      wszystkie  formy  zorganizowanego  czasu,  a w  sposób  szczególny wypoczynku  dzieci powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;

•      na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania i zasa¬dami jego organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie prawni mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;

•      podczas  wyjazdów  parafialnych  opiekunowie  nie  powinni  nocować  w  tym  samym pomieszczeniu  co  podopieczni.  W  sytuacji  szczególnej,  wymagającej  od  opiekuna pozostania  w  nocy  w  pomieszczeniu  z  wychowankiem,  powinien  on  o  tym  fakcie zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub opiekuna prawnego wychowanka. Jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe, organizator zawiera informację na ten temat w regulaminie. Szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach, przebieralniach czy szatniach.

Zasady ochrony dotyczące kontaktów przez media oraz udostępniania z Internetu Parafie,   które   zapewniają   dzieciom   dostęp   do   Internetu,   powinny   wdrożyć   środki bezpieczeństwa   uniemożliwiające   dostęp   do   treści   stanowiących   zagrożenie   dla   ich prawidłowego rozwoju. Na urządzeniach umożliwiających dostęp do Internetu powinno być zainstalowane i aktualizowane oprogramowanie filtrujące treści, zaś korzystanie z Internetu powinno być monitorowane przez wyznaczoną osobę przynajmniej w sposób umożliwiający ustalenie,  kto,  kiedy  i  z  jakich  treści  korzystał  (np.  indywidualne  konta  dla  wszystkich użytkowników).  Szczegółowe  zasady  korzystania  z  Internetu  powinny  być  zawarte  w stosownym regulaminie.

2. Zasady chroniące dotyczące wszystkich, również dorosłych

Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania związane z towarzyszeniem duchowym powinny odbywać się w miejscach do tego wyznaczonych (konfesjonał lub miejsce osobne, ale widoczne). Jeśli nie można zachować tej zasady (np. w czasie wakacji, pielgrzymki czy przy spowiedzi osoby chorej czy z niepełnosprawnością), należy zadbać o to, by spowiednik i penitent byli dostępni (drzwi pomieszczenia nie mogą być zamknięte na klucz) lub widoczni dla   innych  osób  (np.  przeszklenia  w  drzwiach,  uchylone  drzwi  do   pomieszczenia). Niedopuszczalne  jest  spowiadanie  lub  tzw.  rozmowy  duchowe  w  pokojach  prywatnych. Podczas mszy świętych o uzdrowienie połączonych z modlitwą wstawienniczą należy zadbać o  to,  aby  modlitwa  taka  odbywała  się  przy  głównym  ołtarzu,  w  miejscach  godnych, widocznych, centralnych, a nie w różnych „zaułkach”, przyciemnionych pomieszczeniach itp. Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) należy zapraszać tylko takie osoby (służba liturgiczną, organista, zakrystianin, kościelny), które wykazują się odpowiednią dojrzałością np. w obszarze zachowania dyskrecji.

STANDARD 7

Edukacja dzieci oraz osób bezbronnych w ochronie swoich granic

„Edukacja to szczepionka na przemoc” przekonywał Edward James Olmos. Zapobieganie sytuacjom   sprzyjającym   wykorzystaniu   odbywa   się   również   poprzez   kształtowanie świadomości dzieci. W parafii istnieje możliwość zadbania o taką edukację. Szkolenia, np. w konwencji  warsztatów,  powinny  prowadzić  osoby  odpowiednio  do  tego  przygotowane.
Powinny one obejmować formację dzieci do reagowania poprzez asertywne zachowanie oraz informowanie  odpowiednich  osób  dorosłych  w  sytuacjach,  w  których  są  świadkami  lub doświadczają od dorosłych albo innych dzieci jakiejkolwiek krzywdy (fizycznej, seksualnej, słownej, emocjonalnej itd.), takiej jak np.:

•      pozostawianie dzieci bez opieki;

•      okazywanie niechcianej czułości;

•      próby nawiązywania kontaktu w miejscach odosobnionych;

•      epatowanie nagością oraz zapraszanie, zwłaszcza indywidualnie, do miejsc takich jak np. sauna;

•      przekraczanie granic nienaruszalności cielesnej;

•      zbyt intensywne dążenie do osobistego kontaktu;

•      infantylne zachowania opiekunów;

•      prowokacja i wciąganie w sytuacje dwuznaczne;

•      prezentowanie nieodpowiednich i wulgarnych treści (zwłaszcza materiałów o cha-rakterze erotycznym, pornograficznym, obrazujących przemoc lub w inny sposób przyczyniających się do dyskomfortu);

•      nadmierne i indywidualne obdarowywanie prezentami i inne formy faworyzowania;

•      brak empatii i wrażliwości na potrzeby dzieci;

•      proponowanie, używanie alkoholu lub środków psychoaktywnych itp. lub bycie pod ich wpływem.

STANDARD 8

Szkolenie i stałe wsparcie dla osób zajmujących się profilaktyką

Ochrona przed krzywdzeniem wpisana jest w misję Kościoła katolickiego powierzoną mu przez Pana. Dlatego każdy – przełożony w Kościele, osoby uczestniczące w jego misji przez pracę i zaangażowanie  duszpasterskie  czy  pracę  z  dziećmi  i  osobami  bezbronnymi  –  powinien posiadać potrzebną wiedzę na temat ochrony dzieci i osób bezbronnych przed przemocą i dzielić się nią z rodzicami i dziećmi.

Zakres      szkoleń       w       temacie      ochrony       dzieci      oraz                    osób             bezbronnych.

Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im wiedzę o standardach przyjętych  i obowiązujących w  parafii  –  kodeksie  zachowań,  procedurach związanych z interwencją i zgłoszeniem. Szkolenie może prowadzić osoba odpowiedzialna w parafii za prewencję.

Pracownicy i wolontariusze pełniący funkcje wychowawcze lub formacyjne dodatkowo

otrzymują potrzebną wiedzę dotyczącą:

a) rodzajów przemocy (w tym przemocy rówieśniczej);

b) rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);

c) strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy seksualnej);

d) rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;

e) rozmowy z dorosłymi (gdy ktoś pracuje z grupą dorosłych) dotyczącą przemocy;

f) zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami w Internecie;

g)      innych      zaleceń      obowiązujących      w      danej          placówce/miejscu    duszpasterskim.

Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi powinna otrzymać zaświadczenie o udziale w szkoleniu.

Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi co dwa lata uczestniczy w jednodniowym szkoleniu z zakresu prewencji. Treść tych szkoleń przygotowana jest przez osobę odpowiedzialną w diecezji/zakonie za prewencję.

Szkolenia  prowadzą  odpowiednio  przygotowane  oraz  kompetentne  w  dziedzinie ochrony dzieci  i osób bezbronnych osoby,  które są delegowane przez diecezję/zakon do pełnienia takich zadań.

Osoby odpowiedzialne za prewencję w parafii poza wiedzą z pkt 1 i 2 powinny mieć także wiedzę na temat:

a)  budowania systemu prewencji zgodnego  z wymogami Kościoła  i ustaw państwowych (obecnie tzw. „Ustawa Kamilka” i Krajowy Plan Przeciwdziałania Przestępstwom Przeciwko Wolności Seksualnej i Obyczajności na Szkodę Małoletnich na lata 2023-2026 oraz Wytyczne KEP, dokument prewencji KEP);

b) podstawowych procedur prawnych (kanonicznych i przewidzianych przez Kodeks karny);

c) czynników ryzyka i czynników ochronnych;

d) funkcjonowania w środowisku lokalnym placówek pomocowych;

e) procedur ustalonych dla danej parafii.

Za   szkolenie   tych   osób   odpowiada   osoba   odpowiedzialna   za   prewencję   w   danej diecezji/zakonie.   Na  szkolenie  zaprasza  osoby  posiadające  kompetencje  potwierdzone odpowiednim dokumentem. Osoby odpowiedzialne za prewencję w danej parafii uczestniczą raz w roku w spotkaniu odpowiedzialnych za prewencję w danej diecezji.

STANDARD 9

Zapewnienie jakości i ciągłości działań w zakresie prewencji

Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych w parafii aktualizowany jest co dwa lata.

Ewaluacja dokumentu dokonywana jest w danej placówce przez osobę odpowiedzialną za prewencję we współpracy z proboszczem i osobami wyznaczonymi przez proboszcza, a następnie konsultowana z osobami zaangażowanymi w duszpasterstwo parafialne. Następnie jest zatwierdzana przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.

Zasady sporządzania notatki dotyczącej zdarzenia

•      Zapisz dokładną datę i godzinę, kiedy incydent został zgłoszony.

•      Podaj imię i nazwisko dziecka, wiek, adres zamieszkania (jeśli dostępny), szkołę oraz wszelkie inne istotne informacje.

•      Opisz  dokładnie  to,  co  zostało  zgłoszone,  włączając  miejsce,  czas  i wszelkie  istotne szczegóły  zdarzenia  (możesz  zacytować  zwroty  użyte  przez  dziecko  lub  inną  osobę zawiadamiającą).

•      Jeśli istnieją, uwzględnij dane wszelkich świadków incydentu, w tym ich imiona, nazwiska, adresy i numery telefonów kontaktowych. Mogą to być również osoby, którym dziecko wcześniej zgłaszało przemoc.

•      Opisz kroki, które podjęto w odpowiedzi na zgłoszenie, w tym komunikację z organami ścigania,   rodzicem/rodzicami/opiekunem/opiekunami,   działania   w   celu   zapewnienia bezpieczeństwa dziecku itp.

•      Wymień wszelkie instytucje lub osoby, z którymi został nawiązany kontakt w związku z incydentem.

Uwaga

W notatce wpisujemy tylko te informacje, które znamy ze zgłoszenia. Notatkę sporządzają osoby bezpośrednio zaangażowane w daną sytuację, najczęściej będzie to osoba zaufana wraz z osobą odpowiedzialną za interwencję. Pod notatką podpisuje się również proboszcz! Notatką taką posługujemy się w działaniach interwencyjnych (np. przy zgłoszeniu do delegata ds. ochrony dzieci i młodzieży, do prokuratury itp.). Notatka lub jej kopia przechowywana jest w dokumentacji parafialnej.

Jeśli w notatce znajdują się dane osobowe, proboszcz staje się automatycznie ich administratorem i stosuje się do przepisów RODO. Osoba sporządzająca notatkę informuje o dobrowolności podania danych osobowych (imię nazwisko, dane do kontaktu).

Zasady bezpiecznych relacji pomiędzy dziećmi w parafii

Parafia  pw.  św.  Mikołaja  w  Skwierzynie  jest  miejscem  zapewniającym  bezpieczeństwo dzieciom także w grupie rówieśniczej. Kierując się wartościami wypływającymi z Ewangelii, staramy się wpoić naszym uczniom postawę szacunku wobec każdego człowieka – dzieci i dorosłych. Pragniemy, by w relacjach międzyludzkich bliska była im ewangeliczna zasada: „Wszystko więc, co chcielibyście, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie” (Mt 7,12a).

Zasady bezpiecznych relacji między podopiecznymi poznali wszyscy pracownicy i wolontariusze parafii, dzięki czemu mogą oni umiejętnie i adekwatnie do zaistniałej sytuacji reagować  na  każde  niewłaściwe  zachowanie  czy  przemoc.  Również  dzieci  powinny przestrzegać poniższego kodeksu w parafii i poza nią, w kontakcie bezpośrednim i wirtualnym. Zasady zostały udostępnione podopiecznym w formie dostosowanej do ich wieku i możliwości percepcyjnych.

Ewaluacja i weryfikacja zasad bezpiecznych relacji pomiędzy dziećmi odbywać się będzie co dwa lata, a także po każdej sytuacji kryzysowej, jeśli w parafii podjęta zostanie interwencja z powodu krzywdzenia rówieśniczego. Zmiana treści zasad bezpiecznych relacji między dziećmi jest możliwa w każdym momencie na ich wniosek i z ich udziałem.

1. Równe traktowanie i szacunek dla każdej osoby:

•      Traktuj innych tak, jak chcesz, aby inni traktowali Ciebie.

•      Pamiętaj, że każda osoba jest kimś wyjątkowym i szczególnie obdarowanym przez Boga.

Należą się jej szacunek i troska o jej dobro.

•      Bądź   tolerancyjny   –   szanuj   odmienny   wygląd,   przekonania,   poglądy   i   cechy kolegów/koleżanek.

•      Pamiętaj, że przez różnorodność wzajemnie się ubogacamy.

•      Masz prawo do zabawy i relacji z każdym dzieckiem, ale pamiętaj, że nie zawsze inne dziecko ma chęć do kontaktu z Tobą w danym momencie. Uszanuj to.

•      Zachowaj otwartość i bądź wrażliwy na wszystkie osoby, nawet jeśli nie należą do grona Twoich  najbliższych  przyjaciół.  Nie  wykluczaj  ich  ze  wspólnych  działań,  rozmów  i szkolnych aktywności.

2. Zasady komunikacji między uczniami:

•      Zachowuj życzliwość i szacunek wobec kolegów/koleżanek.

•      Pamiętaj, że każdy ma prawo do wyrażania swojego zdania, myśli i przekonań, o ile nie naruszają one dobra innych osób.

•      Słuchaj innych, gdy mówią. Nie przerywaj innym, gdy się wypowiadają.

•      Zachowuj kulturę słowa w każdej sytuacji.

•      Stosuj formy grzecznościowe.
•      Pytaj o zgodę na kontakt fizyczny (przytulenie, pogłaskanie).

3. Szacunek dla cudzej własności, prywatności i przestrzeni:

•      Szanuj rzeczy osobiste i mienie innych osób.

•      Zapytaj, jeśli chcesz pożyczyć od kogoś jakąś rzecz.

•      Nie  przeglądaj  prywatnych  rzeczy  innych  osób  bez  ich  zgody.  Każdy  ma  prawo  do prywatności.

•      Nie  rób  zdjęć,  nie  nagrywaj  ani  nie  rozpowszechniaj  wizerunku  kolegów/koleżanek i pracowników parafii bez ich wyraźnej zgody.

•      Pamiętaj, że każdy ma prawo do przestrzeni osobistej. Jeśli inna osoba potrzebuje chwili samotności, uszanuj to. Naruszanie tej przestrzeni może rodzić konflikty.

4. Zakaz stosowania przemocy w jakiejkolwiek formie:

•      Nie stwarzaj sytuacji, w których ktoś czułby się celowo pomijany, izolowany.

•      Nie   stosuj   przemocy   fizycznej.   Szturchanie,   popychanie,   kopanie   czy        siłowe przytrzymywanie kolegi/koleżanki naruszają jego/jej integralność fizyczną.

•      Szanuj przestrzeń intymną kolegów/koleżanek. Nigdy nie dotykaj ich w sposób, który może być uznany za nieprzyzwoity lub niestosowny.

•      Nie wyśmiewaj, nie obgaduj, nie ośmieszaj, nie zawstydzaj, nie upokarzaj, nie lekceważ i obrażaj kolegów/koleżanek.

•      Nie wypowiadaj się w sposób obraźliwy o rodzicach kolegów/koleżanek.

•      Nie zwracaj się w sposób wulgarny do innych.

•      Pamiętaj, że żarty są wtedy żartami, kiedy nikt z ich powodu nie cierpi. Jeśli tak jest, natychmiast zakończ taką zabawę słowną.

•      Nie narażaj siebie i innych uczniów na sytuacje zagrażające życiu i zdrowiu tak fizycznemu, jak i psychicznemu.

•      Nie  wyrażaj  negatywnych,  prześmiewczych  komentarzy  na  temat  zachowania,  pracy, wyglądu kolegów/koleżanek.

•      Nie zabieraj rzeczy należących do innych bez ich zgody.

5. Szacunek w kontaktach internetowych i zakaz cyberprzemocy:

•      Szanuj innych i traktuj ich tak, jak chcesz, by traktowali Ciebie – dotyczy to wszystkich typów Twojej aktywności w sieci. Po drugiej stronie ekranu jest drugi człowiek.

•      Pamiętaj, że cyberprzemoc często zaczyna się od tzw. „niewinnych żartów”. Nie każdy ma takie samo poczucie humoru. Uważaj na to, co piszesz i co publikujesz, w Internecie nic nie ginie. W świecie wirtualnym łatwo poruszyć lawinę wzajemnych niechęci, co może doprowadzić do konkretnej formy przemocy.

•      Nie udostępniaj kontaktów do innych osób (telefonicznych, mailowych) bez ich zgody.

•      Dbaj  o  swój  oraz  innych  wizerunek  w  sieci  –  nie  publikuj  wrażliwych  danych, powierzonych  ci  informacji  oraz  zdjęć  i  filmów  ośmieszających  innych.  Szanuj  ich prywatność.

•      Chroń intymność swoją i innych. Nie wysyłaj i nie udostępniaj zdjęć lub filmów, które by ją naruszały.

•      Sprzeciwiaj się hejtowi, sam nie publikuj obrażających i agresywnych komentarzy oraz

reaguj,  gdy  zauważysz,  że  ktoś  jest  poniżany  w  Internecie.  Nie  przesyłaj  dalej ośmieszających wiadomości. Zgłoś takie działania odpowiednim osobom.

•      Nie prowokuj innych do niepotrzebnych, nieuzasadnionych kłótni. Trolling, świadome poniżanie, nękanie i zaczepki są zachowaniami niedopuszczalnymi.

•      Nie wykluczaj swoich rówieśników z grup w mediach społecznościowych z powodu swoich prywatnych niechęci.

•      Nie podszywaj się w Internecie pod inne osoby. Takie zachowanie w cyberprzestrzeni jest kradzieżą tożsamości. To jest przestępstwo.

•      Jeżeli zauważysz, że ktoś nie wylogował się ze swojego konta, nie wykorzystuj tej sytuacji do działań, które przyniosłyby mu szkodę, ale życzliwie poinformuj go o jego nieuwadze.

•      Pamiętaj,   że   groźby,   pomówienia,   nawoływanie   do   nienawiści,   prześladowanie, ośmieszanie w cyberprzestrzeni także są karalne. Twoje działania w sieci nie są anonimowe.

6. Sposoby pokojowego rozwiązywania konfliktów:

•      Wycisz się, uspokój, zatrzymaj niepotrzebną kłótnię, zanim stracisz nad sobą kontrolę.

•      Zastanów się, co chcesz osiągnąć. Jeśli to możliwe, podejmij spokojną rozmowę z drugą stroną.

•      Umów się na rozmowę w bardziej stosownych warunkach, w ten sposób zyskasz czas na konstruktywny dialog.

•      Powiedz,  co  według  Ciebie  jest  problemem,  co  przyczyną  nieporozumienia,  czego oczekujesz.

•      Słuchaj  drugiej  osoby.  Dopytaj  o   jej  odczucia   i  oczekiwania.  Podsumuj  to,  co usłyszałeś/usłyszałaś   dla   upewnienia   się,   czy   dobrze   zrozumiałeś/zrozumiałaś   jej komunikat.

•      Upewnij się, że Twój rozmówca powiedział wszystko odnośnie do swoich odczuć.

•      Wspólnie wymyślcie rozwiązanie satysfakcjonujące obie strony.
•      Jeśli nie uda się Wam dojść do porozumienia, poproś o pomoc nauczyciela, wychowawcę,

pedagoga lub dyrektora szkoły. Porozmawiaj o tym z Twoimi rodzicami. Nie rozwiązuj konfliktu samodzielnie.

•      Nie bądź obojętny, gdy komuś dzieje się krzywda. Zawsze poinformuj o tym pracownika szkoły.

STANDARDY OCHRONY DZIECI I MŁODZIEŻY PARAFII PW. ŚW. MIKOŁAJA W SKWIERZYNIE DO WGLĄDU W ZAKRYSTII I KANCELARII PARAFIALNEJ

DELEGAT   ZGROMADZENIA  KSIĘŻY  MISJONARZY  DS.   OCHRONY  DZIECI   I

MŁODZIEŻY

ks. Andrzej Paluch CM tel.: 795 400 765

e-mail: delegatcm@misjonarze.pl

ZESPÓŁ DS. SPRAW INTERWENCJI PARAFII PW. ŚW. MIKOŁAJA W SKWIERZYNIE

Osoba odpowiedzialna za standardy i interwencje – ks. Kazimierz Małżeński CM

Proboszcz Parafii pw. św. Mikołaja w Skwierzynie

tel.: 607 374 230

e-mail: kmcm@gmail.com

Osoba zaufana – p. Joanna Piech

Psycholog

tel.: 509 144 095

e-mail: joanna.piech17@gmail.com